کاش من هم ارمیا بودم

ما انسان های عجیبی هستم

بلا تکلیف تر از خودمان موجودی را ندید ام

 خداوند به ما گفته این هدف

واین راهش 

با ز ما ایستاده ایم

ومنگ خدا را نگاه می کنیم

 نه خودم

را نه

جهانم را

نه انسان های

اطرافم را

می فمم

سردرگمی مرا فراگرفته

و احساسی همچون پرنده ای در قفس دارم

و احساس می کنم این با ضربه ی زندگی به من آنقدر مهلک بوده است که

نه تنها زندگی ام را بلکه

با سیلی غول اسا

من را در نوردیده

و من دیگر دغدغه ام

به پایین ترین سطح خود یعنی صفر هم نه منفی بی نهایت رسیده است

و من دیگر دنبال خودم هم نمی توانم بگردم زیرا نه راه را از بی راه

می شناسم که توان قدم برداشتن داشته باشم ونه  می دانم که

چه باید بکنم

 انسان ها عجیب ترین موجودات زمین اند